“Lodhja demokratike” si sindromë e PS dhe si “realitet” i PD-së

Nga Ben Andoni
Përpjekja e opozitës për t’u rikthyer në pushtet, pas tre mandateve, është një e drejtë e arsyeshme në politikë. Për këtë, ata kanë angazhuar publikun në një protestë të fundit, që duhet thënë se ishte mbresëlënëse për numrat dhe zhgënjyese për artikulimet e njerëzve të zgjedhur në fjalime, përfshirë këtu dhe ish-presidentët Meta dhe Berisha. Po ndërsa PS-ja u morr me molotovët e hedhur nga opozita, PD-ja është ende e dehur për pjesëmarrjen, para pushimeve. Nga ana tjetër, publiku mbetet ende në dilemat e pushimeve dhe çmimet e papërballueshme, rritjen e madhe të kostos së jetesës dhe mbi të gjitha mungesën e alternativave të besueshme, që ia mjegullojnë gjykimin. SPAK-u, si simbolikë dhe si institucion, prodhon më shumë lajme për konsum ditor, por aspak për të ndjerë ndryshimin e pritshëm, që publiku e besoi me Reformën në Drejtësi. Faktori i huaj, që më së pari vjen në Shqipëri për ta faktorizuar dhe mbështetur SPAK-un, i jep besim, porse nuk është se po e shtyn dot të shkojë në thelb të çështjes. Fotografitë kolektive me të dhe ato individuale të bëjnë të besosh se ndryshimi do vonojë. Dhe, bajagi gjatë. Korrupsioni shqiptar dhe shpërdorimi i vendit është në një masë që të bën të shqetësohesh. Këtë e shikon që nga çmimet e shportës, inflacionin, stoqet e banesave dhe pamundësinë në një jetë të thjeshtë të kesh një banesë me rrogën e përditshme, pa e veçuar sigurinë dhe “të fortët”, që nuk mbarojnë me arrogancën dhe sjelljen harbute ngado. Për këtë të duhet një lloj besimi te politika dhe te politikanët dhe te modulet e tyre. Aman “politika është një çështje shumë serioze për t’u lënë në dorë politikanëve”, shpjegonte dikur me cinizëm Charles de Gaulle, duke kumtuar një të vërtetë që e kemi para syve. Politikanët vazhdojnë të kundërshtojnë dhe të akuzojnë, kurse kur rikthehen në pushtet të të lëbyrin me suksese imagjinare. Rama i sotëm është shembull i mirë, kurse Berisha i djeshëm, që do të rikthehet, rasti që e provon argumentin. Ndaj të vjen ndërmend koncepti i  “Sindromi i lodhjes demokratike” (referuar literaturës), që ka të bëjë me lodhjen e votuesve në demokraci dhe vjen si shkak i apatisë së elektorateve të demokracive përfaqësuese, që u kërkohet të votojnë shumë shpesh dhe të përballen me të njëjtat premtime. Kuptohet Shqipëria nuk është ende aq shumë “e lodhur”, megjithëse Shqipëria për gati 34 vite, ka bërë rreth 20 zgjedhje, 2\3 e të cilave vazhdimisht të kontestuara.
Larg tyre, PS-ja e ka nisur fushatën e saj de facto duke treguar se me kundërshtarët e tyre të realitetit PD nuk mund të flitet dhe nuk e meritojnë kthimin, sepse asnjëherë nuk janë sjellë si duhet. PD-ja me artikulimin e drejtë në thelb për ndryshim, por shprehur njësoj keq për të ardhmen. Kjo i ka bërë shqiptarët e sotëm jo thjesht të ndihen “të lodhur” nga kjo lloj demokracie me sindromën e njohur, por edhe apatikë, pasi zgjedhjet vërtetë janë rraskapitëse në Shqipëri dhe mbi të gjitha realitetin, ku njerëzit ndihen shpesh të zhgënjyer që premtimet e politikanëve do mbesin sërish shenja, kur ata ishin në opozitë dhe të premtonin ndryshimin, që mund ta bënin “vetëm ata”. (Javanews)