Çfarë duhet të bëjë Britania e Madhe për të ndaluar agresionin e Netanyahut në Gaza?

Njoftimi i zjarrtë i Davide Lammy se Britania e Madhe do të pezullonte 30 licencat e eksportit të armëve në Izrael, shkaktoi “furtunë” në MB, në Izrael dhe madje edhe në SHBA. Boris Johnson akuzoi qeverinë laburiste për “braktisjen” e Izraelit dhe dorëzimin e fitores ndaj Hamasit. Në prill, Johnson pretendoi se një ndalim në Mbretërinë e Bashkuar për shitjen e armëve në Izrael do të ishte ” dëshira e vdekjes së qytetërimit perëndimor “.

Johnson dhe kolegët e tij konservatorë duhet të dinë se qeveritë konservatore në veçanti kanë ndjekur një traditë të gjatë të ndalimit të armëve për Izraelin, nga Edëard Heath që bllokoi sigurimin e pjesëve rezervë për tanket izraelite dhe mohoi aksesin ndaj avionëve të forcave ajrore amerikane që furnizonin me armë Izraelin në 1973. , ndaj ndalimit të përgjithshëm të Margaret Thatcher për shitjen e armëve në Izrael pas pushtimit të Libanit në vitin 1982.

Në të kundërt, masa e qeverisë aktuale laburiste zbatohet vetëm për 30 nga 350 licencat ekzistuese të armëve. Zyrtarët izraelitë të mbrojtjes kanë pranuar se masa nuk do të ketë ndikim në ushtrinë izraelite. Nga ky këndvështrim, sulmet histerike ndaj qeverisë laburiste janë krejtësisht të pajustifikuara. Megjithatë, nuk mund të mohohet se njoftimi i Lammy-t dukej i shurdhër dhe i pandjeshëm, pasi ndodhi ndërsa Izraeli po përgatitej të varroste pengjet që ishin vrarë nga Hamasi ditë më parë.

Pezullimi i këtyre licencave synohet qartë të jetë një masë simbolike që shpreh mosmiratimin e veprimeve të Izraelit në Gaza.

Ekziston gjithashtu rreziku që një embargo e armëve kundër Izraelit mund të dëmtojë marrëdhëniet me SHBA-në, veçanërisht nëse Donald Trump kthehet në Shtëpinë e Bardhë. Administrata Biden thuhet se kishte paralajmëruar Mbretërinë e Bashkuar se pezullimi i shitjeve të armëve në Izrael do të dëmtonte përpjekjet për të arritur një armëpushim. Ndërkohë, Robert O’Brien, një ish-këshilltar për sigurinë kombëtare të SHBA-së, i cili shërbeu nën administratën Trump, paralajmëroi për një “çarje serioze” midis Mbretërisë së Bashkuar dhe SHBA-së nëse do të vazhdonte ndalimi i shitjes së armëve në Izrael.

Qeveria laburiste duhet të miratojë një qasje më të zgjuar që synon drejtpërdrejt qeverinë Netanyahu. Sido që të jetë, ndalimi i shitjes së armëve është në duart e Netanyahut dhe perceptohet gjerësisht nga izraelitët, me të drejtë ose gabimisht, si një veprim që dëmton sigurinë kombëtare. Mbretëria e Bashkuar duhet të fokusohet në vend të kësaj në shënjestrimin e atyre në nivelet më të larta të qeverisë izraelite nëpërmjet sanksioneve. Qeveria e mëparshme, nën drejtimin e Rishi Sunak, e nisi këtë proces duke vendosur sanksione ndaj kolonëve të dhunshëm hebrenj në Bregun Perëndimor, pas drejtimit të vendosur nga SHBA.

Në gusht, Ronen Bar, drejtori i Shin Bet, agjencia e sigurisë izraelite, i dërgoi një letër Benjamin Netanyahut që shkaktoi valë tronditëse në të gjithë vendin, duke akuzuar ministrin e sigurisë kombëtare, Itamar Ben-Gvir dhe anëtarë të tjerë të koalicionit për akte inkurajuese të terror kundër civilëve palestinezë në Bregun Perëndimor. Ben Gvir ka promovuar oficerë policie me histori dhune, të cilët kanë treguar një prirje për të vepruar me forcë kundër protestuesve, përfshirë edhe kundër familjeve të pengjeve. Një oficer që kishte hedhur një granatë trullosëse në turmën e protestuesve u emërua më vonë shef stacioni. Ish-komisari i policisë Kobi Shabtai ka paralajmëruar se forcat e policisë po politizohen nën Ben Gvir. Ndërkohë, ministri i financave Bezalel Smotrich shkaktoi së fundmi bujë kur pohoi : “Askush në botë nuk do të na lejojë të vdesim nga uria dy milionë njerëz, edhe pse kjo mund të jetë e justifikuar dhe morale për të liruar pengjet”. Ministrat qëndrojnë në postet e tyre dhe thonë e bëjnë çfarë të duan sepse e dinë që kryeministri varet nga mbështetja e tyre për të mbajtur të paprekur koalicionin e tij.

Mbretërisë së Bashkuar do t’i shërbente më mirë duke i sinjalizuar qeverisë Netanyahu se po merr parasysh seriozisht sanksionet ndaj këtyre dy ministrave. Kjo lëvizje do të mbështetej nga palestinezët dhe shumica e publikut izraelit do ta miratonte. Në fund të gushtit, shefi i politikës së jashtme të BE-së, Josep Borrell, kërkoi të merrte miratimin e BE-së për sanksione kundër ministrave izraelitë, por nuk pati unanimitet. Megjithatë, shtetet anëtare individuale janë inkurajuar të ndërmarrin veprime. Madje edhe administrata Biden thuhet se ka eksploruar një lëvizje në këtë drejtim.

Rruga e sanksioneve nuk është pa rrezik. Ata nuk i kanë penguar kolonët e dhunshëm që të vazhdojnë sulmet e tyre ndaj palestinezëve. Ato mund të mos jenë të mjaftueshme për të frenuar Smotrich dhe Ben-Gvir dhe mund t’i bëjnë ata edhe më të rrezikshëm. Megjithatë, masa mund të shqetësojë ministra të tjerë, më pak të linjës së ashpër në koalicionin Netanyahu dhe mund ta vendosë kryeministrin nën presion shumë më të madh.

Duke vënë në shënjestër ministrat më të rrezikshëm në qeverinë izraelite, të cilët po ndihmojnë për të parandaluar çdo mundësi për një marrëveshje pengjesh dhe armëpushimi në Gaza, qeveria Starmer mund t’i dërgojë një mesazh publikut të gjerë izraelit se është në anën e tyre – por i ka mbaruar durim me qeverinë e pamatur të Netanyahut. Mund të ndryshojë gjithashtu llogaritjen e kryeministrit izraelit. Deri më tani, vetëm kolonët e dhunshëm janë sanksionuar, por kjo do të dërgonte një sinjal për provokatorët dhe piromanët në nivelin më të lartë të qeverisë izraelite se kultura e mosndëshkimit nuk mund të zgjasë.