Analiza: Izraeli, goditje të padukshme në “zemrën” e Iranit, si i shkatërron planet e Teheranit për të mbështetur Hezbollahun

Irani, si dhe gjithë Perëndimi, ka pritur që nga 1 tetori për përgjigjen e sulmit të Izraelit pas më shumë se 200 raketave balistike që Teherani lëshoi ​​atë të martë.

Izraeli, megjithë njoftimet publike se do të përgjigjet në një mënyrë sa “vdekjeprurëse” dhe mbi të gjitha “pompoze”, duket se ka kohë që ka nisur të godasë Iranin.

Burime nga Ministria e Punëve të Jashtme të Izraelit, si dhe oficerë të lartë ushtarakë, kanë përsëritur shprehjen “lufta zakonisht manifestohet në një mënyrë tjetër nga sa mund ta imagjinojmë” në rastin e betejës midis Izraelit dhe Teheranit duket se është e vërtetë.

Nëse heqim nga ekuacioni i përgjigjes izraelite goditjen që vrau kreun e Hamasit, Ismail Haniyeh, në Teheran më 31 korrik, që për Iranin ishte një sfidë supreme, por për Izraelin është pjesë e angazhimeve të tij.

Beteja kundër Hezbollahut

E dukshme është fronti ekzistues dhe në zhvillim kundër Hezbollahut në Liban. Lufta filloi 15 ditë më parë, por për Izraelin ka qenë aktive për të paktën një dekadë.

Për Tel Aviv-in, organizata shiite nuk është një betejë disamujore, por një kërcënim i përhershëm. Shpërthimi paralel, pothuajse kinematografik, i më shumë se 5000 sinjalizuesve dhe radiove me rreze të shkurtër mund të ketë vrarë disa qindra operativë të Hezbollahut, por në thelb i dërgoi mesazhin Iranit se “krahu i djathtë” i tij në rajon është vendosur të “gjymtohet”.

Ekzekutimi i Nasrallahut goditi edhe një herë Hezbollahun, por është e sigurt që tronditi edhe Teheranin. Për 32 vite të tëra askush nuk kishte mundur të prishë ekuilibrin dhe “urdhrin” që Irani i vendosi Libanit. Vdekja e Nasrallahut ka pasoja shumë më të rënda sesa ndryshimi i thjeshtë në udhëheqje që si Hezbollahu ashtu edhe Garda Revolucionare po përpiqen të paraqesin. Çekuilibri i shkaktuar nga vdekja e Nasrallah u bë një tronditje e pastër kur pas vetëm 48 orësh u eliminua me një goditje identike edhe pasardhësi i tij. Syafadine nuk kishte imazhin apo popullaritetin e paraardhësit të tij, por ai ishte zgjedhja e Teheranit.

Kaq e fortë ishte dëshira ose nevoja e Iranit për të mbështetur Hezbollahun në çfarëdo mënyre, saqë kreu i tij u dërgua në Bejrut në mes të luftës, Ismail Kaani. Kaani së bashku me Siafadine u takuan, por në një pikë që Izraeli e dinte dhe goditi. Tel Avivi edhe një herë i hodhi në “kosh” planet e Iranit dhe e bëri të qartë se tani ka mjetet për të ditur edhe sekretet e sekreteve të Teheranit.

Plani Netanyahu

Sot, është gjithashtu e qartë nga një sërë ngjarjesh se Izraeli kishte një plan specifik pas përfundimit të operacionit në Jug dhe eliminimit të Hamasit. Veriu është një pjesë tjetër e kësaj enigme, me Iranin që është aksioni kryesor dhe ndjekja kryesore që në fillim.

Netanyahu në asnjë mënyrë nuk dëshiron të lërë narrativën në rajon se Izraeli ka mbetur prapa dhe se do të ndalet për shkak të presionit perëndimor. “Bibi”, përveç një profili tjetër të tijin, ndërton edhe të nesërmen në të gjithë rajonin. Nuk është ekzagjerim sot të pohohet se vetë Netanyahu, si kryeministri më jetëgjatë i Izraelit, lëviz dhe punon duke e ditur se çdo gjë ka një fund, për të vënë emrin e tij edhe pranë Ben Gurion.

Për Netanyahun, i cili i ka kaluar me mjeshtëri të gjitha pengesat e brendshme dhe të jashtme, shumë prej të cilave ia vuri vetes, gjatë vitit të fundit detyra për të cilën ai dëshiron të hyjë në histori është eliminimi pa kufij kohor i armiqve të vendit. Mesazhi i tij për popullin e Libanit nuk ishte një lëvizje e rastësishme, por një lëvizje e llogaritur në mënyrë të përkryer.

Netanyahu bëri thirrje për një revolucion nga qytetarët e vendit kundër atyre që “i kanë kthyer ata në një bazë ushtarake të Iranit”. Mesazhi që ai u kishte dërguar disa javë më parë qytetarëve të Iranit ishte i ngjashëm.

Lëvizjet e Izraelit janë strategjike dhe shumështresore, dhe kjo tregon se ndryshimi i planifikuar nuk ka kufi kohor dhe asnjë horizont. Një sulm ushtarak në vetvete mund të shkaktojë plagë apo edhe lëndime. Për Izraelin, megjithatë, kjo duket dytësore sot, pavarësisht nëse do ta bëjë këtë, pasi veprimet flasin gjithmonë më shumë se fjalët.

Vijat e kuqe të SHBA-së

SHBA-ja nga ana e saj po jeton për herë të parë një realitet ndryshe në marrëdhëniet me Izraelin. Nga njëra anë, është e dhënë dhe e regjistruar në doktrinën e unifikuar të mbrojtjes se ata nuk do ta lënë vendin e Mesdheut Lindor të pambrojtur dhe nga ana tjetër, për herë të parë në tryezën e aleatëve ulet një lider që parashtron planin e vet, duke injoruar planin amerikan kur rezultati nuk është saktësisht ai që dëshiron.

SHBA-ja e administratës së Biden-it sot u ngjan prindërve që janë përballur me adoleshencën e fëmijës së tyre dhe nuk arrijnë dot nga njëra anë të gjejnë fëmijërinë me të cilën ishin mësuar dhe nga ana tjetër janë të tronditur nga këmbëngulja e “adoleshentit.

“Të ketë të drejtë ekskluzivisht për zgjedhjet e veta. Izraeli mund të jetë 76 vjeç, por në terma historikë është me të vërtetë në adoleshencën e tij të hershme dhe Shtetet e Bashkuara janë tronditur disa herë gjatë vitit të fundit nga “mosbindja” e tij.

Uashingtoni, pavarësisht nga presidenti i ardhshëm, do të kapërcejë tronditjen e qëndrimit të Izraelit. Në Zyrën Ovale sot kanë kuptuar kontekstin e lëvizjeve të Tel Avivit dhe duket se kanë gjetur edhe mënyrën për të bërë presion kur gjërat nuk shkojnë ashtu siç kanë planifikuar. Joe Biden mund të jetë një president i “datës së skadimit”, por ai ka më shumë përvojë në lidhje me Lindjen e Mesme sot se çdo lider tjetër në botë. Ai e di se lëvizjet e Netanyahut tashmë po e dëmtojnë Teheranin, por ai e di që vijat e kuqe nuk duhet të “zbehen kurrë”./vizionplus.tv